Net in de week dat ik zo’n 40 jaar geleden mijn eerste schreden zette op het looppad, ben ik uitgeschakeld vanwege een zware verkoudheid. Gepaard gaand met koorts en hoestbuien leek het me niet verstandig om te lopen. Het gaat stukje bij beetje beter maar ik ben er nog niet helemaal vanaf. Over veertig jaar geleden gesproken. Een studievriend van mij, Pieter Jonkergouw, zag ik wekelijks omdat ik aanschoof bij het avondmaal in hun studentenhuis in Strijp (Eindhoven). Pieter en ik waren beiden al afgestudeerd en misten de voordelen van de zo goed als gratis sportpas van de THE. Pieter stelde voor om, voorafgaand aan het eten, te gaan lopen in het nabij geleden park. De eerste keer stonden we met zijn vijfen aan de start, nadien bleven Pieter en ik alleen over (de rest was de eerste keer al na tien minuten afgehaakt). Daarop spraken we af om samen vlak bij het NatLab van Philips in een bosrijk gebied te gaan trainen. Daar heb ik ook mijn eerste trimloop gelopen. Van trainen, schoeisel en kleding hadden we absoluut geen verstand. We deden maar wat. Zo liep ik op zaalschoentjes. Nadat Pieter vanwege een baan in Amsterdam verhuisde, ben ik alleen doorgegaan. Boeken van James Fixx en de eerste loopschoenen van Adidas brachten mij stukjes en beetjes verder. In Den Haag werd ik lid van V<C omdat ik graag een marathon wilde lopen. Ondanks allerlei ups (10 marathons waarvan ik er zeven uitlipe!) en downs (blessures waardoor ik bijna afhaakte) loop ik nu nog steeds met veel plezier. Maar ben ik, zoals ik altijd zeg, geen schim meer van wat ik op mijn veertigste presteerde. Ik kan in ieder geval tot mijn 81e jaar wel zeggen dat ik minstens de helft van mijn leven heb gelopen!